Het draaide alleen maar om winnen

Op mijn veertiende kwam ik bij een hengstenhouderij terecht. Met meerdere goedgekeurde ponyhengsten reed ik elk weekend wedstrijd. Een enorme uitdaging. Zo’n brullende spierbundel onder me, afgeleid door alle mooie merries om zich heen, alle ogen op ons gericht en mijn moeder aan de kant, die dacht; als dit maar goed gaat. Ik deed er alles aan om de controle maar niet te verliezen.

In die tijd was er maar één ding belangrijk, winnen. Bloedfanatiek was ik. Ik had immers de beste pony’s onder mijn kont. Ik won veel mooie prijzen. Toch won ik niet altijd. Hoe kon dat nou?

Wist ik veel dat ik te maken had met allerlei interne processen en externe factoren die mijn scores beïnvloedden.

Totdat ik black outs kreeg op wedstrijd: verzuurde spieren, verkeerde ademhaling, het geven van de verkeerde hulpen. “He getver, wat gebeurt me nu?”

Het inzicht dat mij veranderde als ruiter

Tijdens mijn bachelor studie kreeg ik les van sportpsychologe Dr. Inga Wolframm. Ik trok bij haar aan de bel en legde uit dat het niet meer ging op wedstrijd. Zij vertelde mij, dat het resultaat dat ik haalde helemaal geen invloed hoefde te hebben op hoe ik me voelde.

Ik was even helemaal verward. Ik associeerde mij volledig met het resultaat wat ik haalde. Won ik, dan voelde ik me goed, won ik niet, dan baalde ik als een stekker. Vanaf dat moment begon ik mijn paarden, mijn trainingen en ook de wedstrijden anders te benaderen. Met een andere insteek. Veel meer gericht op ontwikkelen en minder op het eindresultaat.

Het resultaat volgde vanzelf

Op mijn achttiende maakte ik de overstap naar de paarden en kwamen er vaak sensibele, kijkerige, bange en bijzondere paarden op mijn pad om te trainen. Daarnaast begon ik steeds meer les te geven aan leerlingen met hun eigen paarden.

De grootste uitdaging voor mij was om te gaan onderzoeken wat elk paard nodig had. Ik ontwikkelde per paard een trainingssysteem dat werkte. Het mooie was dat door deze manier van trainen, het resultaat altijd vanzelf volgde.